Dlaczego właśnie Kundusia z Siwcówki?

Książka Siostry Immakulaty Adamskiej ma na celu przybliżenie postaci Sługi Bożej Kunegundy Siwiec, apostołki Miłosierdzia Bożego. Dlaczego więc Kundusia z Siwcówki? Co sprawia, że tą prostą wiejską kobietą z Beskidu Żywieckiego, żyjącą w latach 1876-1955 zainteresowały się liczne środowiska, włącznie ze znanymi polskimi eseistami i znawcami literatury science-fiction, jak Maciej Urbanowski czy Lech Jęczmyk? Siostra Immakulata odpowiada: dlatego, że Kundusia była prawdziwą uczennicą Pana, który rozmawiał z nią w cichości jej serca; dlatego, że żyła w duchowej komunii z Maryją; dlatego, że inspirując się drogą duchowego dziecięctwa św. Teresy od Dzieciątka Jezus zawierzyła Bożej miłości i w zapomnieniu o sobie stała się zwierciadłem Chrystusowych cierpień i pragnień, pozostawiając nam - niczym św. Faustyna Kowalska - przesłanie Bożego Miłosierdzia. […] Dlaczego Kundusia z Siwcówki? Odpowiedź jest jedna i dała ją już właściwie s. Immakulata, chociaż w ostatnim czasie tę odpowiedź nieco pogłębiliśmy: Dlatego, że współczesnemu, zagubionemu w wirze świata człowiekowi, goniącemu za dobrobytem materialnym i wyzutemu z wartości duchowych, Kundusia przypomina i ofiaruje przesłanie Jezusowej Ewangelii i orędzie Karmelu, ukierunkowane na życie miłością, jako najwyższym ideałem i na przeżywanie wartości duchowych. Dlatego, że jej duchowe przesłanie to jak gdyby echo zaproszenia, jakie Czcigodny Sługa Boży Jan Paweł II skierował do całego Kościoła na przełomie tysiącleci: abyśmy wypływali na głębię, abyśmy nigdy w życiu duchowym nie stawiali na przeciętność, letniość, ale byśmy głęboko zarzucali sieć - duc in altum! (po. Novo Millennio Ineunte, nr 58). Dlatego, że swoim przykładem akceptacji cierpienia i nadania mu zbawczego wymiaru jest ona znakiem sprzeciwu w naszej obecnej europejskiej kulturze, którą - jak powiedział Jan Paweł II - cechuje bałwochwalczy kult ciała, wypieranie ze świadomości bólu i cierpienia i coraz bardziej rozpowszechnia się agnostycyzm religijny, związany z pogłębiającym się relatywizmem moralnym i prawnym, którego oznaką są niepokojące formy tego, co można nazwać „kulturą śmierci” (por. Ecclesia in Europa, nr 9, 88). Dlatego, że przyjmując cierpienie w perspektywie paschalnej dopełniała w swym ciele braku udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24), stając się ze swego łoża boleści „głosicielką Ewangelii życia” (por. Ecclesia in Europa, nr 96), a opiekującym się nią, jakkolwiek nie mogącym ulżyć jej cierpieniom, dawała okazję do ofiarowania jej „ciepła autentycznego kontaktu ludzkiego” (tamże, nr 88). (fragment przedmowy o. dr. Szczepana T. Praśkiewicza OCD, postulatora w procesie beatyfikacyjnym sł. B. Kunegundy Siwiec)