Hiacynta z Fatimy

Dwaj kapłani i jeden mężczyzna świecki odwiedzili Fatimę zaraz po objawieniach. Na koniec rozmowy z dwojgiem dzieci Marto, mężczyzna ów stwierdził:

- Jeśli chodzi o mnie, to największe wrażenie zrobiły na mnie niewinność i szczerość Hiacynty i jej braciszka.

- Wydaje się, że można tu wyczuć coś z nadprzyrodzonej rzeczywistości… Mojej duszy dobrze zrobiła rozmowa z nimi - dorzucił jeden z kapłanów.

Zgodnie ze świadectwami Łucji doświadczenie to stało się bardzo powszechne. Gdy dziewczynka chorowała, sąsiadki przychodziły czasami, by przy niej cerować i szyć ubrania, i tak oto opisywały swoje wrażenia:

- Chodzę czasami trochę popracować przy Hiacyncie. Nie wiem, co ona takiego w sobie ma. Miło jest przy niej posiedzieć.

_____________

Bł. Hiacynta Marto urodziła się 11 marca 1910 r. w Aljustrel. W odróżnieniu od swego starszego brata była ruchliwa i bardzo żywa. Objawienia Matki Boskiej wzbudziły w niej głęboką litość nad grzesznikami i współczucie na myśl o czekających ich po śmierci cierpieniach. Modliła się o nawrócenie grzeszników i podejmowała pokutę w ich intencji, co stało się charakterystycznym rysem jej duchowości. Bardzo boleśnie przeżyła śmierć brata. Zmarła po długiej chorobie 20 lutego 1920 r. w Lizbonie. Swoje cierpienia ofiarowała za nawrócenie grzeszników, za pokój na świecie i w intencji Ojca Świętego. 1 maja 1951 r. ciało Hiacynty zostało złożone w specjalnym grobowcu w bazylice w Cova da Iria w kaplicy po lewej stronie głównego ołtarza. Proces beatyfikacyjny pastuszków z Fatimy, Franciszka i Hiacynty Marto został przeprowadzony w latach 1952-1979 i zakończył się 13 maja 1989 r. promulgowaniem w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II dekretu Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o heroiczności ich cnót.