Krajobraz niewoli. Wspomnienia z Kazachstanu. Seria: Z nieludzkiej ziemi

Dwugłos rodzeństwa, które w młodości doświadczyło losu zesłańców do Kazachstanu. 13 kwietnia 1940 r. zostali wraz z matką zmuszeni przez władze sowieckie do opuszczenia ich rodzinnego miasta, Sokala, i deportowani w głąb ZSRR. Jako rodzina oficera Wojska Polskiego, ukrywającego się w Warszawie po ucieczce z oflagu, przeżyli gehennę zsyłki Polaków zamieszkałych na terenach Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej. W relacjach Wandy i Witolda Smereczańskich uderza wyczulenie na specyfikę miejsc i ludzi - zesłańczego otoczenia. Świadectwo codziennego, heroicznego trudu przetrwania uzupełnione zostało cennymi obserwacjami zarówno obyczajów i zachowań miejscowej ludności, jak i przyrody w dużym stopniu współdecydującej o losie deportowanych.

O Autorach
Wanda Lidia Smereczańska-Zienkiewicz, ur. 14 lutego 1922 r. na Węgrzech, do 1935 r. mieszkała we Lwowie, później, do czasu deportacji, w Sokalu, była uczennicą miejscowego Liceum im. A. Malczewskiego. Po powrocie z zesłania studiowała w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Od 1952 r. była wieloletnią urzędniczką w przedsiębiorstwach handlu zagranicznego w Warszawie. Zmarła 10 kwietnia 1997 roku.
Witold Jan Smereczański, ur. 27 stycznia 1928 r. we Lwowie. Po powrocie z zesłania w trybie przyspieszonym ukończył gimnazjum i liceum w Jeleniej Górze, a w 1953 r. studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, potem podjął pracę w administracji państwowej.