Malarstwo materii w Polsce jako formuła nowoczesności

Książka Piotra Majewskiego w szerokim zakresie dotyczy zagadnienia kluczowego dla polskiej sztuki po 1945 roku - rozumienia i granic pojęcia "nowoczesności". W planie węższym zaś autor poddaje refleksji rozmaite aspekty "malarstwa materii", jednego z ciekawszych zjawisk artystycznych okresu polskiej "odwilży". Porządkuje materiał, ustalając topograficzno-chronologiczno-genologiczne ramy zjawiska oraz jego typologię. Znalazła się tutaj charakterystyka alfabetu środków ekspresji stosowanych przez artystów związanych z Grupą Krakowską II (Jadwiga Maziarska, Jonasz Stern), Grupą Nowohucką (Janusz Tarabuła, Witold Urbanowicz), Grupą Zamek (Włodzimierz Borowski), a także wielu innych, działających poza wspomnianymi środowiskami: od kapisty Piotra Potworowskiego po twórców konstrukcji przestrzennych - Antoniego Starczewskiego i Krystyna Zielińskiego. Autor podejmuje również próbę wskazania kierunków kontynuacji opisywanej tendencji. Wszystko to sprawia, że praca stanowi niezwykle cenny wkład do istniejącej wiedzy: ustala rodzaj metodologicznego kodu, który z pewnością okaże się przydatny w dalszych badaniach nad polską sztuką XX wieku.