Z historii logiki zadań modalnych

Dla uniknięcia nieporozumień wypada wyjaśnić, co znaczą słowa składające  się na tytuł rozprawy.

Mówimy w nim o logice, nie chodzi nam więc wcale o zagadnienia metafizyczne związane ze zdaniami modalnymi, choć te są skądinąd bardzo interesujące. Mówimy dalej o logice zdań nie w tym znaczeniu, w jakim ,logiką zdań" (,Äussagenlogik") zwykło się nazywać tzw. feorię dedukcji), gdyz bedziemy nawet głównie omawiali sylogistykę modalną, tj. część logiki nazw; użyliśmy wyrażenia logika zdań modalnych", gdyż trudno znaleźé inne określenie naszego przedmiotu: ,loģika modalności" brzmi niezręcznie i niejasno. Mamy na myśli tę cześć logiki, w której wystepują zdania modalne (względnie funkcje, których podstawieniami są zdania modalne), nie ograniczamy się jednakdo teorii stosunków logicznych między zdaniami wziętymi jako całość, jak to czyni sie w teorii dedukeji. Co to jest zdanie modalne trudno w paru słowach powiedzieć, tym bardziej, że różni logicy omawiani przez nas rozmaicie to wyrażenie definiowali. Wystarczy powiedzieć, że do zdań modalnych należą takie zdania jak: jest možliwe, ze będzie deszcz , , człowiek jest koniecznie ssakiem", itp.

Ogłoszenie takiego studium wydało się dlatego potrzebne, że najopaczniejsze poglądy panują ciągle jeszcze,

nawet w kołach wybitnych logików, na logike scholastyczną:myśli się nieraz, że scholastycy naprawde niczego nie

wnieśli do dorobku logicznego starożytności. Prof. Łukasiewicz w swojej świetnej rozprawie rozbił cześć przesądów tego rodzaju, a ks. doc. Salamucha znakomicie jego wyniki rozszerzył. Obaj pisali o teorii dedukcji, ostatni dotknął tylko krótko sylogistyki ,asertorycznej. Niniejsza praca jest próbą podania nowych wiadomości z tego zakresu co do logiki zdań modalnych.

(Ze wstępu)