Życie jest miłością. Problemy wiary i psychologii

Człowiek od życia może wymagać wiele lub mało, a często wystarczy kochać i pozwolić sie kochać. Właśnie o tym jest ta książka.
OBLICZE BOGA Wiadomym jest w psychologii, że każda jednostka posiada skłonność do noszenia zniekształcających okularów, które dają jej wizję rzeczywistości zgodną z jej pragnieniami. Historia ludzkiej myśli wykazuje, że żadna z wartości nie została uchroniona od tych subiektywnych interpretacji, nie został oszczędzony nawet Bóg. Jego obraz zeszpecony został przez projekcję wad, paranoi, zniekształconych cnót.
W naszej kulturze znalazło to wyraz w postaci podświadomego obrazu Boga "z zawsze podniesionym palcem” (Boros), Boga surowego, wymagającego, prawnika, despoty. Toteż jest rzeczą zrozumiałą, że wielu ludzi stara się zachować wobec Niego odpowiednio bezpieczny dystans. Nieodzownym jest więc, aby każdy dokonał rewizji swego obrazu Boga. Rewizję tę ułatwia dziś szereg prac, które ukazują we właściwym świetle przymioty Boga, odpowiadające w szczególny sposób naszej wrażliwości. Tu pragnę wspomnieć o trzech takich cechach, które wydają mi się najbardziej istotne.
Bóg jest nieskończonym źródłem "rozkoszy”, szczęścia Współczesny człowiek domaga się ponownie prawa do szczęścia. I słusznie, gdyż powszechnie uznaje się istnienie w centrum naszego ducha pragnienia pełnego szczęścia. Jest również prawdą, że to gorące pragnienie ukierunkowane jest przede wszystkim na Boga, i że tylko On może w pełni je zaspokoić.
Jeśli nie kierujemy tego dążenia na Nieskończonego, z konieczności orientujemy je wówczas na stworzenia domagając się od nich zbyt wiele, stając się niezaspokojonymi w różnych regresyjnych formach "posiadania”. Tracimy w ten sposób udział nie w absolutnej, ale w wielkiej i autentycznej radości, jaką powinny nam przynieść stworzenia posiadane w wolności ducha.
Bóg może nas w pełni usatysfakcjonować, gdyż jest nieskończenie "radosny”. Ujawnia to lektura wielkiej księgi wszechświata, która ma za zadanie objawienie nam również Bożego oblicza. Kwiaty, owoce, śpiew ptaków, wesołość szczeniaków, błyski gwiazd, urok poranka i zachodu..., wszystko to ukazuje się jako "przyjemne”, "ujmujące”, stworzone by przynosić radość. Tym bardziej ujawnia to człowiek – najdoskonalszy obraz Boga – w którym zawarty jest potężny potencjał szczęścia, który zakwita w najpiękniejszych miłościach.
Bóg jest jednak bardziej "godny miłości” niż stworzenia i człowiek. Dlatego Pismo św. zachęca nas do relacji z Nim, który bogaty jest w "słodycz”, "łagodność”, "radość”, "rozkosz”. Nie chodzi tu o wyrażenia poetyckie czy sentymentalne. Kto przyjął to zaproszenie potwierdza nam, że rzeczywiście przeżycie pełnej satysfakcji ("nocy ciemnej” lub świetlanej) towarzyszy doznaniu nawet najbardziej ograniczonego spotkania z tym co boskie.
Bóg jest nieskończoną miłością Bóg jest nie tylko bezgraniczną miłością ofiarną, ale przede wszystkim prawdziwą miłością kochającą, nieskończoną zdolnością przeżywania radości z osób kochanych. Jest to miłość między osobami boskimi, której daleką analogię można znaleźć w najbardziej czułej miłości małżeńskiej. Nie bez przyczyny zechciał Bóg, aby w centrum Biblii znalazła się Pieśń nad pieśniami i obronił ją przed wszelkimi próbami wyrzucenia jej z katalogu ksiąg natchnionych.
Ale Bóg kocha miłością kochającą również człowieka: "Moją radością jest być z synami ludzkimi” (Por. Prz 8,31). Nie przestaje nas to dziwić, tym bardziej, że czujemy się tak mało godnymi miłości, "szpetnymi”, zepsutymi. Ale nawet już wśród nas ludzi miłość sprawia cud, że przechodzimy ponad wszelkimi słabościami, aby ująć najcenniejszy rdzeń ukochanej osoby. Czyż należy się więc dziwić, że "ze strony Boga jesteśmy przedmiotem nieskończonej Jego nostalgii”? (Cardenal).
Dziś żąda się (słusznie czy niesłusznie) prawa do miłości. Ale ważnym jest pod tym względem to, co powiedzieliśmy wcześniej. Pragniemy miłości bezwarunkowej i doskonałej. Szukanie takiej absolutnej miłości w stworzeniach oznacza skazanie ich na śmierć. Taki jest los wielu małżeństw, w których po pierwszym zakochaniu następuje rozczarowanie i sceptycyzm wobec lepszych wartości.
Dziś czujemy się uprawnieni do czynienia w imię miłości wszelkich doświadczeń. Wielu usiłuje – a dlaczegóżby nie – przeżyć spotkanie z Bogiem. Osiągnąwszy najwyższą duchową radość osoby te – jak wskazują na to konkretne fakty – nie tylko nie "popadają” w międzyosobowe iluzje, ale znajdują siły, by zachęcać innych do miłości i do prawdziwych przyjaźni, które zrodzone z Ducha, również posiadają smak nieskończoności.