Bez (auto)cenzury. Z Wojciechem Bogaczykiem rozmawia Bartłomiej Noszczak

Bezpośrednia rozmowa pozwala poznać drugiego człowieka - dialog uzewnętrznia jego osobowość, ujawnia poglądy i fascynacje, oddaje emocje - pozytywne i negatywne. Podczas serii spotkań twarzą w twarz trudno udawać kogoś innego, a to z kolei uwiarygodnia lub deprecjonuje rozmówcę. Wywiad rzeka ze świadkiem historii - uczestnikiem, często także animatorem wydarzeń - stanowi bodajże jeden z najciekawszych sposobów zdobywania wiedzy przez historyka. W tym wypadku ważne jest i to, że tzw. źródło wywołane, zwłaszcza wtedy, gdy brakuje odpowiedniej dokumentacji pisanej, zapewnia właściwie jedyną możliwość zrekonstruowania minionych wydarzeń. Potwierdzenie tych słów czytelnik znajdzie w niniejszej książce.
Wojciech Bogaczyk (ur. 1958) to niepokorne dziecko PRL-u z bogatą kartą niepodległościowca. Absolwent II LO im. Stefana Batorego w Warszawie, podczas nauki w tej szkole jeden z założycieli i członek antykomunistycznej organizacji Wolność i Niezawisłość, absolwent historii KUL, współpracownik warszawskiego SKS, uczestnik ROPCiO, kolporter wydawnictw drugoobiegowych, w latach 1980-1981 jeden z założycieli NZS KUL, następnie członek Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS, członek Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS i jej Prezydium, uczestnik duszpasterstwa akademickiego o. Ludwika Wiśniewskiego, współzałożyciel KSN, po 13 grudnia 1981 r. internowany, następnie w podziemnych władzach NZS (1987-1988). W latach dziewięćdziesiątych m.in. współzałożyciel ZChN, lider Chrześcijańskiego Ruchu Obywatelskiego, przewodniczący Komitetu Polska-Czeczenia, członek SWS. Za działalność opozycyjną odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Bogaczyk, obdarzony dobrą pamięcią oraz iskrą bożą, potoczyście i bez (auto)cenzury ukazuje czasy, w których przyszło mu żyć. Nie ukrywa swoich sympatii i antypatii - nie tylko politycznych. Prowokuje. Dzięki jego opowieści o różnorodnych inicjatywach, w jakie był zaangażowany, możemy zajrzeć do opozycyjnej kuchni lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Poza walką z „czerwonym" jest tu wszystko, czym karmiło się (i karmi) życie polityczne - rywalizacja, zakulisowe rozgrywki, emocje. Mając to na uwadze, wychodzimy z założenia, że książka ta powinna przypaść do gustu również szerszemu gronu czytelników - nie tylko miłośnikom Księcia Niccola Machiavellego. Obok relacji Bogaczyka nie da się przejść obojętnie, jego świadectwo bez (auto)cenzury przekonuje.