Etyczne oblicza starożytnej medycyny

Chrześcijaństwo u swych początków zetknęło się z medycyną w jej greckim kształcie. Nowa religia zastała elitarną - w założeniach jej wybitnych przedstawicieli - sztukę, która winna funkcjonować w określonych ramach i posługiwać się wypracowanymi przez wieki wzorcami. Starożytna medycyna helleńska proponowała znacznie więcej niż tylko kunszt lub umiejętność leczenia konkretnych chorób, podobnie jak filozofia i etyka, które u zarania chrześcijaństwa zdawały się domeną pogan. Gdy wczesne chrześcijaństwo dopiero inicjowało działania zmierzające do właściwego samookreślenia się jako nowo powstałej wspólnoty religijnej, uczeni zajmujący się sztuką leczenia lub etyką mogli odwoływać się do wielowiekowej tradycji i imponującego dorobku swych poprzedników. Chrześcijaństwo natomiast, mogło pociągać radykalizmem i imponować przykładami zacnego postępowania. Wypracowało nowatorskie i jednocześnie praktyczne formy skutecznej pomocy osobom chorym i cierpiącym, stało się bazą nowej społecznej solidarności.

Niniejsza książka przywołuje moralny klimat, jaki towarzyszył początkom chrześcijaństwa. Stanowi próbę zrelacjonowania przekonań i poglądów na tematy związane z etyką w obrębie uprawiania sztuki leczenia.

Autor jest dyrektorem Pracowni Inicjatyw Społecznych Europejskiego Centrum Komunikacji i Kultury w Warszawie oraz współpracownikiem Instytutu Filozofii, Teologii i Historii św. Tomasza w Moskwie; wykłada etykę i bioetykę na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie oraz w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej "Ignatianum" w Krakowie. Jest autorem monografii "Konflikty moralne a etyka", "Granice leczenia. Etyczny problem odstąpienia od interwencji medycznych" oraz licznych artykułów z dziedziny etyki i bioetyki.