Filozofia wychowania w praktyce pedagogicznej

Specyficznym rysem współczesnych czasów jest to, że pomija się w nich sprawy trudne czy kontrowersyjnem zadowalając się rozwiązaniami niewymagającymi zbytniego wysiłku myślowego (...). Przejawem takiego podejścia jest wnowoczesnej pedagogice/nauce o wychowaniu tendencja polegająca na zawężaniu spojrzenia na wychowanie i kształcenie do kwestii związanych wprost z praktyką edukacyjną i jej bieżącymi problemami. Trudno w takich warunkach skłonić pedagogów do pogłębionego namysłu nad tym, czego doświadczają w zwykłych sytuacjach wychowawczych. Bez takiego namysłu jednak działaniu pedagogicznemu grozi zagubienie więzi z sensem, który je uzasadnia i legitymizuje. Przyjmując tę optykę patrzenia, należy stwierdzić, że filozofia wychowania spełnia wobec praktyki pedagogicznej ważną i niedającą się przez nic zastąpić rolę.

<br>

Problem publikacji stanowi z jednej strony zgodnie zakładana przez współautorów potrzeba, co więcej, konieczność stałego zespolenia praktyki pedagogicznej z refleksją filozoficzną, z drugiej natomiast wielorakie trudności, na jakie natrafia w edukacyjnej szarzyźnie postulat pielęgnowania namysłu filozoficzno-wychowawczego. Mimo że w pracy nie podano gotowych rozwiązań na to, jak praktyka i teoria pedagogiczna mogą solidarnie kooperować - jak wiadomo, konflikt między teorią a praktyką nie zawęża się wyłącznie do nauk(i) o wychowaniu - w niektórych analizach rozwinięto bardzo interesujące i twórcze propozycje zmierzenia się z tą kwestią.

<br>

Z recenzji ks. dra hab. Dariusza Stępkowskiego SDB