Hyperborejczycy w historii historiografii Europy Północno-Zachodniej i Skandynawii miedzy końcem XVI a początkiem XX wieku

Książka została podzielona na dwie części. Pierwsza analizuje podstawowe starożytne i średniowieczne komponenty późniejszego rozumienia miejsca i roli Hyperborejczyków w kulturze Europy Północno-Zachodniej i Skandynawii. Z kolei część druga rozpatruje Nadpółnocnych w kontekście nowożytnej myśli geopolitycznej, która powstała na wspomnianych wyżej obszarach. Obie części stanowią integralną całość. Grecki mit o Hyperborejczykach zrobił bowiem swego rodzaju karierę geopolityczną między końcem XVI a początkiem XX wieku, stając się jednym z elementów wielkomocarstwowej ideologii, głównie w Szwecji i w Niemczech. Niniejsza publikacja ma na celu przedstawienie powiązań między antyczną ideą wybranego przez Apollina ludu na kresach Północy, a wykorzystaniem tej grecko-rzymskiej wizji do budowanie nowożytnych koncepcji geopolitycznej hegemonii. Głównym punktem odniesienia był tutaj starożytny obraz etyczno-moralnej doskonałości Hyperborejczyków, który starano się przenieść przede wszystkich na wspomniane już dwa narody, aby móc wykazać, że ich plany geopolitycznego przywództwa w Europie opierają się nie tyle na sile militarnej, co na wyższości etyczno-moralnej, a zatem na swego rodzaju wybraństwie hyperborejskim. Jako takie narody te rościły sobie niejako na mocy prawa naturalnego pretensje do kontynentalnego przywództwa. Tak rozumiany hyperboreizm łączono z szeregiem innych, starożytnych idei geopolitycznych, takich jak dojrzewania ludów w mądrości, starzenie się świata, następstwo imperiów, biblijny schemat odwrócenia prawa pierworództwa, czy też biblijna idea świętej Północy. Dojrzewanie ludów w mądrości to zarazem przechodzenie od stanu barbarzyńskiej młodości do stanu kulturowej dojrzałości. Starano się w ten sposób pokryć całunem zapomnienia pogląd starożytnych, w myśl którego ludy Północy miała cechować bezgraniczna, umysłowa tępota. Nie negowano przy tym faktu, że początkowo ludy te znamionowało skrajne wręcz barbarzyństwo. Odwołano się jednak głównie do koncepcji dojrzewania narodów w mądrości, starzenia się świata i następstwa mocarstw, aby dowieść istoty zmian geopolitycznych. Zmiany te predestynowały zaś przede wszystkim Szwedów i Niemców do roli hegemona. W grę wchodził tutaj także silny antagonizm między katolicyzmem a protestantyzmem. W ostatecznym rozrachunku hyperboreizm stał się znaczącym elementem koncepcji wielkomocarstwowych, które powstały w krajach protestanckich. Niniejsza synteza stara się połączyć hyperboreizm z wieloma ważnymi wątkami pobocznymi oraz wskazać w oparciu o analizę źródeł na konkretnych twórców nowożytnego hyperboreizmu.