Introity o świętych w polskiej tradycji średniowiecznej

Introit (od łac. introitus - wejście ) to śpiewany wstęp do liturgii mszalnej Kościoła Zachodniego, zredagowany ostatecznie w końcu VIII wieku. Ze względu na muzyczną perfekcję i funkcje płynące z inicjalnego umiejscowienia jest uważany za wyróżniający się gatunek chorału gregoriańskiego.
Autorka rozpatruje repertuar introitów przez pryzmat zachowanych w Polsce graduałów epoki przedtrydenckiej, czyli niemal stu ksiąg spisanych przed 1570 rokiem na przestrzeni trzech stuleci. Zakładając, że specyfika tradycji liturgiczno-muzycznej najwyraźniej odzwierciedla się w konfrontacji elementów stałych i zmiennych, skupia się na introitach rozpoczynających msze ku czci świętych, dość swobodnie wówczas wybieranych w ośrodkach pielęgnujących śpiew. Tej tezie poddaje także metodę badania kompozycji, proponując powiązanie pogłębionej analizy tekstów introitów z opartą na najstarszych europejskich przekazach analizą melodii.
Kompleksowe spojrzenie na złożoną formę introitu prowadzi do wyłonienia tradycji liturgiczno-muzycznych z perspektywy badań nad introitem i związanego z tym interesującego obrazu powiązań pomiędzy rodzimymi źródłami. Ukazanie w takiej optyce mało dotąd zbadanej psalmodii tworzy podwaliny pod kolejne inicjatywy z zakresu monodii oficjum mszalnego. Ponadto książka przyczynia się do otwarcia nowej perspektywy badawczej w sferze retoryki i symboliki chorału - intrygujących aspektów europejskiego universum> również niewystarczająco poznanych.