Księga egzaminów do święceń w diecezji gnieźnieńskiej z lat 1563-1603

Księgi święceń nie są typem źródła, które było do niedawna uważane za warte publikacji lub opracowania. Bliżej źródłem tego typu zajęli się w historiografii polskiego Kościoła Jan Korytkowski, Stanisław Litak, a następnie Jan Kracik i Stanisław Olczak, publikując w 1984 r. wyciągi z ksiąg święceń dotyczące paulinów. Wcześniej księgę święceń arcybiskupstwa praskiego opublikowała J. Jarosova, której praca stała się wzorem dla polskich historyków do publikowania ksiąg święceń. W 1991 r. ukazała się drukiem księga egzaminów do święceń w diecezji krakowskiej zawierająca dane dla 5641 osób pochodzących przede wszystkim z diecezji krakowskiej, ale także z gnieźnieńskiej, poznańskiej, przemyskiej i innych diecezji leżących nie tylko na terenie Rzeczypospolitej. W sumie w krakowskiej księdze egzaminów do święceń zanotowano ordynandów pochodzących z 25 diecezji. Kraków w 2. połowie XVI wieku i na początku wieku XVII był miastem, które ze względu na swój status polityczny, kulturalny oraz znaczenie kościelne był bardzo atrakcyjnym miejscem dla ordynandów ściągających z innych diecezji.
fragment Wstepu