Liturgia Kościoła. Seria: Amateca. Tom 10

UŚWIĘCENIE CZASU

Całe stworzenie powinno zostać włączone w przebóstwiającą jedność z Bogiem, nie wyłączając czasu. W trakcie modlitwy realizuje się ta łączność. Przez swoje Odwieczne Słowo, w Duchu Świętym, Bóg wypowiada swoje zaproszenie do świata. W imieniu całego stworzenia odpowiada Mu wspólnota braci i sióstr Jego Syna, wielbiąc w jak najbardziej poważnym traktowaniu swego królewskiego kapłaństwa - Jego miłość, zwłaszcza tę, która się ukazała w Jego zbawczych dziełach. Wspólnota przypomina je sobie anamnetycznie, kiedy służy światu swoją modlitwą wstawienniczą, poprzez którą chrześcijanie aktualizują swoją kapłańską funkcję pośredniczą, włączając całe stworzenie w Boże zbawienie.

Gromadzenie się chrześcijan na wspólną modlitwę rano i wieczorem sięga samych początków wiary chrześcijańskiej. To codzienne gromadzenie się można bez trudu prześledzić, cofając się wstecz poprzez dzieje starotestamentalnego Ludu Przymierza "aż po prawodawstwo Mojżeszowe, w którym oznaczało ono codzienne odnawianie zbawczej woli Boga. Ofiara wieczorna zakorzenia się natomiast w swej istocie w ekspiacyjnej postawie zespolonej jak najściślej z przeświadczeniem, że Jahwe zapewnia wciąż na nowo wyzwolenie i wybawienie, kiedy to rankiem dochodzi do głosu niewyczerpana miłość Przymierza Boga Jahwe ".