Stracony dom

Jadwiga LAZAROWICZ (1898-1985) - żołnierz AK, ps. ALDONA. Żona mjr. Adama Lazarowicza - „Klamry”, w czasie wojny Komendanta Obwodu Dębica Armii Krajowej, po wojnie zastępcy prezesa IV Zarządu Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, zamordowanego w więzieniu na ul. Rakowieckiej w Warszawie 1 marca 1951 r.

„Straconego domu” Jadwigi Lazarowicz nie sposób czytać bez wzruszeń. To pouczający opis walki Polaków o niepodległość przekazany przez jedną z jej uczestniczek; walki toczonej z okupantem niemieckim i sowieckim. To także piękne świadectwo patriotyzmu, hartu ducha i wierności wyznawanym zasadom. Obowiązkowa lektura dla wszystkich zainteresowanych najnowszymi dziejami Polski i losami Żołnierzy Niezłomnych.
Krzysztof SZWAGRZYK, Instytut Pamięci Narodowej

„Stracony Dom” Jadwigi Lazarowicz to prawie raport z przeżyć kobiety, żony - stojącej wytrwale u boku męża w czasie jego konspiracyjnej służby, oraz matki, troszczącej się o dzieci, gdy mąż-ojciec jest ścigany, a potem uwięziony przez UB. Jest w tym przekazie świadectwo pokolenia, którego dom rodzinny był katolicki i polski, i stanowił duchową twierdzę, do której okupanci mogli się włamywać, plądrować, wyrywać domowników, ale dom trwał, bo zbudowany był na etosie prawdy, piękna, miłości i powinności. W domu tym służąca była przyjaciółką, osierocony chłopiec - własnym synem. To księga o duchu pokolenia Niezłomnych, które przez okupację niemiecką przeszło mocno wyszczerbione, ale mocarne, potem zaś - w czas okupacji sowieckiej - poddane zostało niezwykłej próbie wierności imponderabiliom.
Prof. Wiesław Jan WYSOCKI, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego

Książka godna polecenia nie tylko dla osób zainteresowanych historią najnowszą, ale dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć zawikłaną sytuację Polski ostatnich dziesięcioleci.