Szachy wojenne 1914-1918. Drogi do Niepodległosci

Szachy to z samego założenia gra wojenna i dlatego stają się naturalnym wyborem takich czasów. Gracze mają do dyspozycji swoje armie, których należy pilnować, bo każda strata w liczebności wojska może zaważyć o losach bitwy. Choć wybitni oficerowie mieli w tej kwestii własne zdanie. W czasie l wojny światowej w krajach pochłoniętych zawieruchą wojenną grali wszyscy i grano wszędzie. Odbywały się turnieje, mecze, a nawet symultany. Grano w kawiarniach, sztabach wojennych i obozach jenieckich. Grali dowódcy i zwykli szeregowcy. Komplet szachów mógł znajdować się w żołnierskim plecaku obok manierki i chleba. „Szachy wojenne 1914-1918" to doskonała próba zebrania w jedną całość najciekawszych wydarzeń z tamtych czasów. Nawet najwięksi znawcy tematu będą zaskoczeni, jak bardzo była popularna gra królewska na ziemiach polskich w okresie l wojny światowej. Myliłby się ten, kto uważa, że kiedyś grano słabiej, czy mało konkretnie. Kombinacje i ofiary były na porządku dziennym, co możemy obejrzeć na licznych diagramach w książce. Gra królewska towarzyszyła twórcom odbudowy państwa polskiego od początku XX wieku. Mi łością do szachów pałali Marszałek Józef Piłsudski, generał Kazimierz Sosnkowski, prezydenci, premierzy i praktycznie całe elity II Rzeczpospolitej. Po przeczytaniu ksi ążki Pawła Dudzińskiego odniosłem wrażenie, że ta miłość do szachów zakwitła w czasie wojny.