Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny

„Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest święte, to znaczy prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza Jej głębokiej pokory, żywej wiary, ślepego posłuszeństwa, nieustającej modlitwy, wszechstronnego umartwienia, Boskiej czystości, Jej głębokiego miłosierdzia, Jej heroicznej cierpliwości, Jej anielskiej słodyczy i iście Boskiej mądrości. Oto dziesięć głównych cnót Najświętszej Maryi Panny”

Św. Ludwik Grignion de Montford

Historia tego dzieła mistycznego jest niezwykła. Napisane przez Świętego w 1712 roku przez ponad wiek było zapomniane. Miał to przepowiedzieć sam autor, który twierdził, że szatan tak bardzo obawia zbawiennego wpływu nabożeństwa, iż zrobi wszystko, by ukryć go przed światem. W 1842 roku traktat odkryto przypadkiem w starym kufrze w domu zakonnym w Saint Laurent-sur-Sevre i przesłano go do Rzymu, gdzie właśnie toczył się proces beatyfikacyjny autora.

„Oto jestem cały Twój i wszystko co moje, Twoim jest, o Jezu mój najmilszy, przez Maryję, Twą Najświętszą Matkę" – modli się z ufnością Św. Ludwik Grignion de Montford. W ten sposób zachęca każdego z nas do dobrowolnego i całkowitego zawierzenia się Najświętszej Maryi Panie, która została wybrana przez swojego Syna, aby wstawiać się za duszami i być im przewodniczką w drodze do domu Ojca.

Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny ukształtował pobożność Maryjną wielu pokoleń. Gorącym propagatorem tego nabożeństwa był św. Maksymilian Maria Kolbe i założone przez niego Rycerstwo Niepokalanej.  Innym jego orędownikiem był kard. Stefan Wyszyński, określany mianem „Prymasa Tysiąclecia”. Jednak najbardziej znane jest ze słów Totus Tuus (dosł. „Cały Twój”), które Karol Wojtyła wybrał jako swą dewizę biskupią, a później papieską jak Jan Paweł II.