W klatce

Trzecia część wspomnień obejmująca lata 1956-1972.

Wydawało się, że opresyjna władza nie da rady zmanipulować typowego młodego buntownika. Wydawało się także, że wzorowemu uczniowi i absolwentowi wzorowego liceum (jedenastolatki) nie będzie trudno przebrnąć przez studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Tymczasem w jego przypadku system szkolnictwa średniego i wyższego zamienił te studia w koszmar. Widział w tym swoją winę, bo jego koledzy nie tylko dawali sobie radę, ale robili kariery i zapowiadało się, że niektórzy rozsławią imię Polski w świecie. Tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności nie skończył jako drwal w Bieszczadach. Dopiero po kilku latach odzyskał wiarę w siebie i po ukończeniu elektroniki medycznej na Politechnice Warszawskiej zaczął pracować w instytutach PAN-owskich i w przemyśle. Mimo zawodowych sukcesów przez cały czas miał wewnętrzne przekonanie, że jego praca nie ma sensu, że nie można żyć w ustroju, który ogranicza twórczą aktywność. Wybrał wewnętrzną emigrację i żył marzeniami, przede wszystkim myśląc o lepszej przyszłości dla swoich dzieci. Skorzystał z pierwszej sposobności, by wyrwać się z klatki, którą była dla niego Polska Rzeczypospolita Ludowa.

Andrzej Marceli Cisek okres II wojny światowej spędził wraz z rodziną na zesłaniu w Związku Sowieckim. Po maturze w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie studiował na Uniwersytecie i Politechnice Warszawskiej i w New York Polytechnic Institute. W 1972 roku opuścił Polskę z powodow politycznych. Po rocznym pobycie we Włoszech i Francji, osiadł w USA. Jako inżynier elektroniki medycznej pracował przy projektach związanych z intensywnym nadzorem kardiologicznym, „śmiercią kołyskową” wcześniaków i pompą wspomagającą pracę serca. Przez wiele lat był członkiem Rady Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, politycznym publicystą i koordynatorem stowarzyszenia „Americans for Independent Poland”. Żona Danuta zajmowała wysokie stanowisko w największej firmie wydawniczej w USA i przez 10 lat była wiceprezesem Instytutu Piłsudskiego w Nowym Jorku. Razem utworzyli prywatny Fundusz im. Jerzego Łojka przy Instytucie Piłsudskiego. Ich dom w Carmel (NY) był w Ameryce przystanią dla działaczy Solidarności.

Do Polski wrócił z żoną w roku 2000. Jest autorem wspomnień: „Nieludzka ziemia w oczach dziecka”, „Wspomnień z beztroskich lat” i „Kłamstwa Bastylii” - szkiców o wydarzeniach i ludziach Wielkiej Rewolucji Francuskiej.