Wtórne użycie nazw własnych na przykładzie języka polskiego, angielskiego i chińskiego. Seria: Młoda Polonistyka 16

Wstęp

1. Specyfika nazw własnych
1.1. Charakterystyka nazw własnych w ujęciu polskich badaczy
1.1.1. Cechy konstytutywne klasy nomina propria
1.1.2. Znaczenie nazw własnych
1.1.3. Formalne aspekty różnicowania nazw własnych i pospolitych
1.1.4. Ewolucja polskiej myśli onomastycznej
1.2. Nazwy własne z perspektywy literatury zachodniej
1.3. Nazwy własne w kulturze Dalekiego Wschodu

2. Jednostki na pograniczu nazw własnych i pospolitych

3. Wtórne użycie nazw własnych w języku polskim
3.1. W kręgu deonimizacji: nazwy w niezmienionej postaci formalnej
3.2. Pomiędzy deonimizacją i apelatywizacją: nazwy o niejasnym statusie (w niezmienionej lub zmienionej postaci formalnej)
3.3. W kręgu apelatywizacji: nazwy w zmienionej postaci formalnej (derywaty odnazewnicze)
3.3.1. Apelatywizacja a inne typy derywacji odnazewniczej
3.3.2. Nazywanie jednostek powstałych w wyniku derywacji odnazewniczej
4. Wtórne użycie nazw własnych w języku angielskim

5. Wtórne użycie nazw własnych w języku chińskim, czyli o uniwersalnych mechanizmach semantyzacji onimów

Uniwersalizm językowy na przykładzie wtórnych użyć nazw własnych
Zakończenie
Bibliografia
Indeks osobowy
Streszczenie
Abstract