Z pogranicza filozofii i teologii

Ks. prof. Franciszek Kwiatkowski przełożył i wydał z uzupełnieniami podręcznik A. Stockla Grundriss der Geschichte der Philosophie (z 4. wydania, Mainz 1924, które opracował G. Weingartner). Wydanie pierwsze ukazało się w Krakowie w r. 1927 pt. Historia filozofii w zarysie-, wyd. 2 opublikowano już w 1928 r. Wydanie trzecie (1930, ss. 655) zostało przejrzane, uzupełnione i znacznie rozszerzone. Ks. prof. Kwiatkowski dodał zwłaszcza Historię filozofii w Polsce (s. 547-622), opartą głównie na szkicu Maurycego Straszę wskiego pt. Myśl filozoficzna polska. Niniejsza książka spotkała się z ostrą krytyką niektórych środowisk, zwłaszcza w "Kwartalniku Filozoficznym ".
Ks. Kwiatkowski opublikował wiele broszur, artykułów, sprawozdań i recenzji o tematyce filozoficznej i religijnej; bibliografia jego prac liczy ok. 400 pozycji. Był cenionym wykładowcą, komentatorem i popularyzatorem. Utrzymywał żywe kontakty z wieloma myślicielami i pisarzami filozoficznymi w kraju i za granicą oraz brał czynny udział w kongresach i zjazdach. Popierał współpracę międzynarodową, m.in. pomiędzy Słowianami.
Poza działalnością ściśle filozoficzną był bardzo aktywny jako prelegent, rekolekcjonista, kaznodzieja i duszpasterz; wygłosił ponad 1000 odczytów naukowych i popularnonaukowych na różnych sesjach, zjazdach, zebraniach. Przez wiele lat działał w środowisku sodalicyjnym, zwłaszcza akademickim oraz wśród inteligencji. Nazywano go najwybitniejszym filozofem wśród duszpasterzy i najwybitniejszym duszpasterzem wśród filozofów.
Urodził się dnia 13 IX 1888 r. w Starym Sączu. W latach 1908-1910 studiował filozofię w Kolegium Jezuitów w Nowym Sączu, a następnie odbył trzyletnią praktykę szkolną w prowadzonym przez jezuitów Zakładzie Naukowo-Wychowawczym w Chyrowie. W latach 1913-1917 studiował teologię w Ore Place k. Hastings w Anglii, gdzie 24 VIII 1916 r. przyjął święcenia kapłańskie. Dnia 3 VII 1917 r. zdał tam egzamin z całości filozofii i teologii (tzw. egzamin adgradutn), na podstawie czego generał jezuitów Włodzimierz Ledóchowski - zgodnie z przysługującymi mu wówczas uprawnieniami - przyznał ks. Kwiatkowskiemu w 1920 r. stopień doktora filozofii i teologii.
Po powrocie do kraju ks. Kwiatkowski odbył w Starej Wsi tzw. trzecią probację, czyli roczne studium prawa zakonnego i duchowości ignacjańskiej, a następnie w Krakowie przygotowywał się do wykładów i pracował w kościele św. Barbary. W latach 1919-1925 był wykładowcą filozofii w Seminarium Duchownym w Poznaniu. Latem 1921 r. odbył podróż naukową do Holandii (Valkenburg). Od r. 1925 do wybuchu II wojny światowej wykładał filozofię w Kolegium Jezuitów najpierw w Nowym Sączu, a od 1926 r. w Krakowie (od 1932 r. Wydział Filozoficzny, a od 1999 r. Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna "Ignatianum "). Był członkiem zwyczajnym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a w 1938 r. został wybrany prezesem Sekcji Filozoficznej Polskiego Towarzystwa Teologicznego. Od września 1940 r. wykładał filozofię na zakonnym Wydziale Filozoficznym, przeniesionym wskutek wojny z Krakowa do Nowego Sącza. Wykłady były prowadzone w języku łacińskim. W r. 1946 wraz z Wydziałem Filozoficznym wrócił do Krakowa i objął nadto wykłady filozofii w Seminarium Duchownym Archidiecezji Lwowskiej, umieszczonym czasowo w klasztorze Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej.
W marcu 1948 r. ks. prof. Franciszek Kwiatkowski zaczął chorować. Gdy stan jego zdrowia nieco się poprawił, został przewieziony do Zakopanego, gdzie jednak po kilku miesiącach ciężkiej choroby zmarł w domu zakonnym "Na Górce" dnia 24IV 1949 r., mając 60 lat.