Zapiski

Św. Aniela z Foligno (1248-1309) pochodziła z zamożnej rodziny, w młodości wyszła za mąż i urodziła kilku synów. W 1285 roku przeżyła nawrócenie, które skłoniło ją do wejścia na drogę pokuty i modlitwy; niebawem została też tercjarką franciszkańską. Zaczęła doświadczać coraz intensywniejszych łask mistycznych, a w 1296 roku przeżyła przemieniające zjednoczenie z Trójcą Świętą. W ciągu ostatnich lat życia mistyczka otoczona była nieformalną grupą uczniów, wywodzących się głównie z kręgu franciszkańskich spirytuałów. Zmarła w opinii świętości 4 stycznia 1309 roku, w 1701 roku formalnie uznana za błogosławioną, a w 2013 - za świętą Kościoła katolickiego.

Zapiski (Memoriale) stanowią pierwszą część Księgi błogosławionej Anieli z Foligno, dzieła, które należy do klasyki katolickiej mistyki. Powstawały w latach 1291-1296 jako owoc współpracy św. Anieli i pewnego franciszkanina, jej krewnego, którego tradycja nazywa bratem Arnoldem. Notował on, tłumaczył na łacinę i redagował to, co Aniela opowiadała mu o swoim życiu duchowym. W wyniku współdziałania mistyczki i franciszkanina powstało dzieło, które inspirowało chrześcijan przez wieki. Zapiski przypuszczalnie znane były św. Teresie od Jezusa, a później cytowali je często św. Franciszek Salezy, św. Alfons Liguori czy św. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej. Dzieło to ukazuje się w polskim przekładzie po raz pierwszy w całości, z obszernym wprowadzeniem i objaśnieniami.