Żywot Brunona, arcybiskupa Kolonii

Wiek X, a zwłaszcza panowanie dynastii ottońskiej w królestwie Franków Wschodnich, czyli późniejszych Niemiec, był dla naszego kontynentu okresem wielkich przemian, tak w sferze politycznej, jak i religijnej i kulturowej. Mające wówczas miejsce ożywienie literacko-artystyczne (tzw. renesans ottoński), objawiło się wśród wykształconych elit kościelnych powstaniem wielu utworów hagiograficzno-historycznych, odzwierciedlających ówczesną wrażliwość religijną oraz zainteresowanie autorów także sprawami bieżącej polityki. Jednym z nich był Żywot Brunona arcybiskupa Kolonii autorstwa benedyktyńskiego mnicha Ruotgera.

Arcybiskup koloński, św. Brunon (925-965) był przedstawicielem dynastii ottońskiej, młodszym bratem króla, a później cesarza Ottona I Wielkiego. Poza administrowaniem swoją archidiecezją, w której rozwój i podniesienie poziomu religijności wiernych był mocno zaangażowany, Brunon był także współuczestnikiem wielu ważnych wydarzeń na zachodnim obszarze królestwa. Dał się też poznać jako bliski współpracownik swego cesarskiego brata i jego przedstawiciel na terenie Lotaryngii. Biografia poświęcona osobie Brunona, chociaż w założeniu będąca utworem hagiograficznym, mającym za zadanie wsparcie rodzącego się kultu arcybiskupa, nawiązuje także do wielu faktów historycznych, mających wówczas miejsce tak w stosunkach wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Poza bogatą warstwą literacką, zdradzającą zainteresowania literackie Ruotgera oraz oczytanie w dziełach autorów antycznych i chrześcijańskich, posiada zatem wartość jako ważne źródło historyczne, prezentowane tutaj razem z tekstem łacińskim w pierwszym polskim przekładzie i opracowaniu naukowym dr. hab. Jarosława Sochackiego.