Communio nr 1(151)/2006. Chrzest i kuszenie Jezusa

Pełnia Ducha Świętego, jaką Chrystus otrzymał wychodząc z wody Jordanu, potwierdza, że w Nim nie tylko wypełnia się stara obietnica bezpośredniego udziału Boga w historii, ale przede wszystkim, że w Nim znajdzie się siła skutecznego oddziaływania obecności trwającej aż do końca czasów. Dar Ducha Świętego potwierdza bowiem początek długiej drogi, która prowadzi do budowania królestwa Bożego aż do jego eschatologicznego wypełnienia.
W ten sposób zostały położone fundamenty, aby mógł się ukształtować lud, który poprzez swoją posługę królewską, kapłańską i prorocką będzie mógł należycie służyć Bogu. Właśnie w oparciu o to odniesienie do obrazu /"Sługi Pańskiego/", przywołanego w czasie chrztu, można myśleć o posłannictwie wierzących, zgromadzonych w Kościele i mających zadanie budowania królestwa Bożego na ziemi. Symbol gołębicy, która zstępuje na ochrzczonego Jezusa, był w różnych momentach interpretowany także jako znak przyjścia Ducha Świętego celem zwołania ludu mesjańskiego w czasie pełni łaski.
Mamy tu zatem perspektywę chrystologiczną i pneumatologiczną, które dążą do złączenia się razem, aby opisać przejście tych, którzy krocząc śladami Jezusa uwierzą w Niego i zechcą Go naśladować. Różnica pomiędzy chrztem Jana Chrzciciela a chrztem Jezusa polega właśnie na tej odmiennej perspektywie: podczas gdy chrzest Jana wzywa do nawrócenia poprzez zwykłe obmycie, to chrzest Jezusa wprowadza, łącznie z odpuszczeniem grzechów, w tajemnicę śmierci Chrystusa wraz z przekazaniem posłannictwa, by czynić tę tajemnicę obecną w ciągu wieków. Posłannictwo to polega na budowaniu królestwa poprzez konkretną służbę, która w całokształcie swych elementów wyraża się jako służba kapłańska, prorocka i królewska.