Communio nr 3(147)/2005. Gdzie mieszkasz?

Jan Chrzciciel ma swoje stałe miejsce. Udziela chrztu nie w /"Ziemi Świętej/", ale na pustyni, po drugiej stronie Jordanu, czyli tej, której przekroczenie zakończyło długą wędrówkę (Exodus) Izraela. Natomiast Jezus jest wciąż w drodze. Jest On Synem Człowieczym, który /"nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć (Łk 9,58). Kiedy Mu się mówi, że Herod (Antypas) czyha na Jego życie - podobnie jak wcześniej czyhał na życie Jana Chrzciciela - On odpowiada: /"Idźcie i powiedźcie temu lisowi: Oto wyrzucam złe duchy i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę u kresu. Jednak dziś, jutro i pojutrze muszę być w drodze.../" (Łk 13,32-33).

Jezus szuka każdego z nas. Wychodzi nam naprzeciw. Idzie za nami nawet tam, gdzie byśmy się Go nie spodziewali. Przychodzi i mówi: /"Pójdź za mną.../". W tym numerze /"Communio/" wspominamy niezwykłą tajemnicę powołania dwóch Papieży: Jana Pawła II Wielkiego i Benedykta XVI. Przypominamy też programowy manifest /"Communio/", który przed laty wyszedł spod pióra Kardynała Josepha Ratzingera - obecnego Następcy św. Piotra.

Jezus szuka ludzi tam, gdzie oni żyją. Idzie ku nim tam, gdzie nigdy by Go nie oczekiwali. Powołuje ich, wyrywając ich z pracy codziennej (por. MK 1,16-20; 2,13n), z rodziny (por. Łk 9,58-62), z choroby i opętania (por. Łk 8,1n). Spotyka ich przy świątecznej uczcie (por. Łk 7,36-50) i w śmiertelnym zagrożeniu (por. J 8,1-11).

Bezdomność Jezusa, Jego ustawiczne wędrowanie - to program. Jezus został posłany, aby głosić ludziom Dobrą Nowinę, i dlatego musi wędrować - do chorych, dla których jest Lekarzem (por. Mk 2,17), do opętanych, których wyzwala z więzów szatańskich (por. Mt 3,22-30), do Samarytan, którzy się nie zaliczają do Ludu Bożego (por. J 4), a także do pogan potrzebujących Jego pomocy (por. Mt 8,5-13 i par. Łk 7,1-10).

W Piśmie Świętym /"mieszkać/" oznacza zawsze: /"mieszkać z kimś/". Najpierw był Bóg, potem zjawił się mężczyzna, a następnie kobieta przyprowadzona przez Boga do Adama. Wszyscy znajdowali się we wspaniałym ogrodzie (por. Rdz 2). Wiemy, że bardzo szybko wkroczył wąż, kalecząc mocno to odniesienie ludzi do Boga i zniekształcając ich wzajemne relacje do siebie (por. Rdz 3). W pewien sposób całe to wydarzenie, o jakim Biblia mówi, jest stopniowym oswajaniem się, cierpliwym odkrywaniem tego, jak mogą przebywać ci trzej w tym samym miejscu. Moment, gdy mężczyzna, kobieta i Bóg spotykają się ponownie w Edenie, nazywa się zmartwychwstaniem (por. J 20)!