Stając przed Bogiem

Stając przed Bogiem w rzeczywistości zawiera trzy dzieła św. Alfonsa Liguoriego, które zostały wydane razem ze względu na łączącą je tematykę życia duchowego, rozsmakowanego w tej konkretnej praktyce codziennego kontaktu z Bożym światem, jaką jest modlitwa. Umieszczone tu razem, prezentują wizję życia chrześcijańskiego jako nieustannego stawania – każdego dnia na nowo – przed Bogiem miłości, by pozwolić Mu się sobą obdarować i odpowiedzieć na ten dar własnym życiem.
Papież Pius XI, w 1934 roku, nazwał św. Alfonsa "wielkim Doktorem modlitwy”. Jan Paweł II sprowadza całą strukturę alfonsjańskiej duchowości właśnie do modlitwy i łaski. To przez modlitwę wchodzimy w świat łaski, a tym samym wkraczamy w centrum zbawienia, którym jest miłujące serce Boga. Każdemu, w tysiącach codziennych okazji życia, dawana jest łaska modlitwy, pierwszy dar zbawienia, dzięki któremu wchodzi się na kolejne poziomy współżycia z Bogiem, aż do osiągnięcia owych rzeczy, które Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują (por. 1 Kor 2, 9).

Św. Alfons Maria de Liguori (1696–1787), będąc uznanym adwokatem, po przegranym procesie sądowym wstępuje do seminarium i w 1726 roku przyjmuje święcenia kapłańskie. W Neapolu pracuje wśród ludzi ubogich i prostych, do których inni kapłani nie docierali. Takich ludzi spotkał również w wioskach koło Neapolu. Z myślą o nich założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (redemptoryści), któremu powierzył misję głoszenia Ewangelii najbardziej opuszczonym. W 1762 roku został biskupem diecezji Sant’ Agata dei Goti. Papież Pius IX ogłosił go doktorem Kościoła, a Pius XII patronem spowiedników i moralistów.