Encyklika o Bożym Miłosierdziu

 
Dives in Misericordia



Miłosierdzie Pańskie na wieki wychwalać będę...(Ps
89,2) "Oto Syn Człowieczy, który w swoim zmartwychwstaniu w sposób
radykalny doznał na sobie miłosierdzia: owej miłości Ojca, która jest
potężniejsza niż śmierć. I zarazem ten sam Chrystus, Syn Boży, który u
kresu — a poniekąd już poza kresem — swego mesjańskiego posłannictwa
okazuje siebie jako źródło niewyczerpalne miłosierdzia: tej samej
miłości, która w dalszej perspektywie dziejów zbawienia w Kościele ma
się potwierdzać stale jako potężniejsza niż grzech. Chrystus paschalny:
definitywne wcielenie miłosierdzia. Jego żywy znak: historiozbawczy i
eschatologiczny zarazem. W tym też duchu liturgia okresu wielkanocnego
wkłada w usta nasze słowa psalmu „Misericordias Domini in aeternum
cantabo” (Jan Paweł II) Gdy w duchu wiary zgłębiamy biblijne orędzie
zbawienia, stwierdzamy z pokornym zdumieniem, iż przenika je na wskroś
idea miłosierdzia. Całość bowiem zbawczych planów Bożych opiera się na miłosiernej miłości Boga do ludzi,
stworzonych na Jego obraz i powołanych do uczestnictwa w Jego życiu. W
bieg dziejów ludzkości, znaczonych od swego zarania tragicznym piętnem
grzechu, wplata się nurt Objawienia, które odsłania prawdę o Miłosiernym
Bogu i stale potrzebującym Jego Miłosierdzia człowieku. Jej synteza
zamyka się w słowach: Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16). Prezentowana Encyklika to efekt tego orędzia.

Kościół
wyznaje Miłosierdzie Boże jako fundamentalną prawdę swej wiary i życia z
wiary. Wytrwale głosi Ewangelię Miłosierdzia najpełniej objawioną w
osobie i dziele Miłosiernego Zbawiciela. Głosi ją tak żarliwie, gdyż
wie, że od jej przyjęcia i przejęcia się zawartym w niej przesłaniem
zależy ostateczny los człowieka i świata. Z tekstu Encykliki... Matka miłosierdzia
W tych paschalnych słowach Kościoła rozbrzmiewają pełnią swej
profetycznej treści słowa Maryi, wypowiedziane przy nawróceniu Elżbiety,
żony Zachariasza: „miłosierdzie Jego z pokolenia na pokolenie” (por. Łk
1, 50). Słowa te już od chwili Wcielenia otwierają nową perspektywę
dziejów zbawienia. Po zmartwychwstaniu Chrystusa jest ona nową
historycznie, a równocześnie nową, bo eschatologiczną. Przechodzą więc
od tego czasu nowe pokolenia ludzi w stale rosnących wymiarach
olbrzymiej rodziny ludzkości, przechodzą nowe pokolenia Ludu Bożego,
dotknięte stygmatem krzyża i zmartwychwstania, „opieczętowane” (2 Kor 1,
21 n.) znakiem paschalnej tajemnicy Chrystusa, radykalnym objawieniem
owego miłosierdzia, które ogłosiła Maryja na progu domu swojej krewnej:
miłosierdzie Jego z pokolenia na pokolenie (por. Łk 1, 50). Maryja jest
równocześnie Tą, która w sposób szczególny i wyjątkowy — jak nikt inny —
doświadczyła miłosierdzia, a równocześnie też w sposób wyjątkowy
okupiła swój udział w objawieniu się miłosierdzia Bożego ofiarą serca.

Ofiara ta jest ściśle związana z krzyżem Jej Syna, u którego stóp
wypadło Jej stanąć na Kalwarii. Ofiara ta stanowi swoisty udział w tym
objawieniu się miłosierdzia, czyli bezwzględnej wierności Boga dla swej
miłości, dla Przymierza, jakie odwiecznie zamierzył, a w czasie zawarł z
człowiekiem, z ludzkością — w tym objawieniu, które ostatecznie
dokonało się przez krzyż. Nikt tak jak Matka Ukrzyżowanego nie
doświadczył tajemnicy krzyża, owego wstrząsającego spotkania
transcendentnej Bożej sprawiedliwości z miłością, owego „pocałunku”,
jakiego miłosierdzie udzieliło sprawiedliwości (por. Ps 85 [84], 11).

Nikt też tak jak Ona — Maryja — nie przyjął sercem owej tajemnicy,
Boskiego zaiste wymiaru Odkupienia, która dokonała się na Kalwarii
poprzez śmierć Jej Syna wraz z ofiarą macierzyńskiego serca, wraz z Jej
ostatecznym fiat. Maryja jest więc równocześnie Tą, która najpełniej zna
tajemnicę Bożego miłosierdzia. Wie, ile ono kosztowało i wie, jak
wielkie ono jest. W tym znaczeniu nazywamy Ją również Matką miłosierdzia
— Matką Bożą miłosierdzia lub Matką Bożego miłosierdzia, a każdy z tych
tytułów posiada swój głęboki sens teologiczny. Mówią one o tym
szczególnym przysposobieniu Jej duszy, całej Jej osobowości do tego, aby
widzieć poprzez zawiłe wydarzenia dziejów naprzód Izraela, a z kolei
każdego człowieka i całej ludzkości, owo miłosierdzie, które z pokolenia
na pokolenie (por. Łk 1, 50) staje się ich udziałem wedle odwiecznego
zamierzenia Przenajświętszej Trójcy. Nade wszystko jednak powyższe
tytuły, jakie odnosimy do Bogarodzicy, mówią o Niej jako o Matce
Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Jako o Tej, która doświadczywszy
miłosierdzia w sposób wyjątkowy, w takiż sposób „zasługuje” na to
miłosierdzie przez całe swoje ziemskie życie, a nade wszystko u stóp
krzyża swojego Syna. Mówią o Niej wreszcie jako o Tej, która poprzez
swój ukryty, a równocześnie nieporównywalny udział w mesjańskim
posłannictwie swojego Syna, w szczególny sposób została powołana do
tego, ażeby przybliżać ludziom ową miłość, jaką On przyszedł im objawić.

Miłość, która najkonkretniej potwierdza się w stosunku do tych, co
cierpią, w stosunku do ubogich, pozbawionych wolności, do niewidomych,
uciśnionych i grzeszników, tak jak o tym wedle słów Izajaszowego
proroctwa powiedział Chrystus najprzód w nazaretańskiej synagodze (por.

Łk 4, 18), a z kolei, odpowiadając na pytanie wysłanników Jana
Chrzciciela (por. Łk 7, 22). Ta właśnie „miłosierna” miłość, która
potwierdza się nade wszystko w zetknięciu ze złem moralnym i fizycznym,
stała się w sposób szczególny i wyjątkowy udziałem serca Tej, która była
Matką Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego — udziałem Maryi. I nie
przestaje ona w Niej i przez Nią nadal się objawiać w dziejach Kościoła i
całej ludzkości. Jest to objawienie szczególnie owocne, albowiem opiera
się w Bogarodzicy o szczególną podatność macierzyńskiego serca, o
szczególną wrażliwość, o szczególną zdolność docierania do wszystkich,
którzy tę właśnie miłosierną miłość najłatwiej przyjmują ze strony
Matki. Jest to jedna z wielkich i życiodajnych tajemnic chrześcijaństwa,
najściślej związana z tajemnicą Wcielenia. „To zaś macierzyństwo Maryi w
ekonomii łaski (jak głosi Sobór Watykański II) trwa nieustannie —
poczynając od aktu zgody, którą przy zwiastowaniu wiernie wyraziła i
którą zachowała bez wahania pod krzyżem aż do wiekuistego dopełnienia
się zbawienia wszystkich wybranych. Albowiem wzięta do nieba, nie
zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje
wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego. Dzięki
swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego,
pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki
nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny” Witaj Maryjo, Matko Miłosierdzia, życie, słodyczy i nadziejo nasza witaj...