Więksi i mniejsi prorocy Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku

Odwieczny import teologii znad Renu, Sekwany i Tybru nie zawsze służył tworzeniu naszej rodzimej teologii. Jak wschód słońca różni się od jego zachodu, tak różnią się nasze doświadczenia, problemy, wrażliwości i potrzeby. Teologia katolicka jest jedna, a zarazem jest ich wiele. Mają swoją teologię katolicką Niemcy, Francuzi, Włosi, Holendrzy...; czy nie nadszedł czas tworzenia katolickiej teologii przez Ukraińców, Rosjan, Litwinów, Polaków, Słowaków, Czechów, Węgrów...? Ma swoją teologię Europa Zachodnia; chcemy pytać o teologię Europy Środkowej i Wschodniej. Mamy tutaj własną historię, własne doświadczenia, własną martyrologię, własnych proroków większych i mniejszych. Mamy własnych proroków-teologów. Własne wydziały teologiczne i katolickie uniwersytety. Czy nie nadszedł czas na poważną próbę wyrażenia wyraźniej własnego tworzenia w teologii? Nowy podział Europy dodatkowo promuje Zachód i nasze związki z jego teologią. Cenimy Zachód, jesteśmy mu wdzięczni i nie przestaniemy z nim współpracować; równocześnie czujemy się odpowiedzialni za własne dziedzictwo i tożsamość. (prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv).

Materiały I i II Forum Teologów Europy Środkowo-Wschodniej
Lublin, 30 listopada - 1 grudnia 2001 r.
Lublin, 6-8 maja 2003 r.